‘Een van mijn recente obsessies is het Duits. Ik vind het een taal waarin het makkelijker lijkt om je emotioneel uit te drukken en conceptueel te denken dan in het Nederlands. Neem nu de mogelijkheid om nieuwe samenstellingen uit te vinden, van die hele lange woorden zonder ons typische koppelteken. Je kunt er zelfs de meest abstracte ideeën mee verwoorden. Ook voor nuances van gevoelens biedt het Duits meer mogelijkheden.

Zo voelde het alleszins toen ik de taal leerde tijdens een cursus van een semester aan het UCT in Gent. Ik ben gestopt met de universiteit, maar blijf mezelf bijscholen. Ik was al van in het middelbaar gecharmeerd door Duits, toen ik het thuis bij een goede vriendin hoorde spreken, maar de lockdown was het ideale moment om mij er eens echt aan te zetten. Als extra huiswerk voor mezelf kocht ik na een concert in Hamburg de poëziebundel van de zanger van de band Isolation Berlin. Daarmee brengt Tobias Bamborschke indiemuziek op het podium, maar op papier noteert hij zijn gedachten en ideeën in korte gedichten.

Schmetterling im Winter snijdt voor mij heel herkenbare thema’s aan, zoals verliefd worden, je hart zien breken, alleen wonen, vijf dagen aan een stuk pizza eten, niet genoeg buitenkomen. (lacht) Bij andere poëzie vind ik het soms moeilijk om me over te geven aan andermans stijl en leefwereld, maar hier keek ik recht het hoofd van een leeftijdsgenoot en collega-muzikant binnen. Dat deed zo’n deugd.

Bovendien had het Duits net het juiste niveau voor mij, waardoor ik niet afhaakte en tegelijk genoeg bijleerde. Bij elk woord dat ik niet kende, plakte ik een post-it, ik zocht het op en schreef de betekenis erbij. Zo heb ik uiteindelijk de volledige bundel voor mezelf vertaald. Heel vaak merkte ik dat er geen correcte Nederlandse vertaling voor een woord bestond, wat me dus bevestigde in mijn idee dat het Duits rijker en genuanceerder is dan veel andere talen.’

Opgetekend door Katrien Steyaert voor dasKULTURforum Antwerpen.
Foto: Anneke D’Hollander