‘Toen ik mijn eigen echtgenoot leerde kennen, heb ik hem Momo en de tijdspaarders voorgelezen, niet alleen omdat het een lieveling uit mijn kindertijd is, maar ook omdat ik het heel erg een boek voor hem vond vanwege de achterliggende filosofie. Het is een symbolisch sprookje over de moderne wereld waarin niemand meer tijd heeft, en over het koesteren van je eigen tijd.

Dat had ik als kind natuurlijk niet in de gaten. Toen vond ik het gewoon een heel fijn avontuur met schurkachtige tijddieven, een verhalenverteller en vooral een prachtig hoofdpersonage: Momo. Zij is een soort zachtere versie van Pippi Langkous die alleen in een groot amfitheater woont. Mensen komen haar eten en dekens brengen en zij helpt hen door naar ze te luisteren. Doordat de mensen gewoon aan het meisje kunnen vertellen waarmee ze zitten, worden hun zorgen ineens minder erg of vallen de dingen op hun plaats. Dat vond ik bijzonder. Ook als de kinderen van de buurt met Momo spelen, kunnen ze opeens mooier spelen – dat sprak me erg aan.

Eigenlijk is Momo even wonderlijk naïef als mijn personage Lampje (uit het gelijknamige boek, red.), maar dan zonder het plichtsgevoel dat zij heeft. Endes hoofdrolspeelster is zo sterk en levend dat je het erbij neemt dat de boodschap van zijn boek er een beetje dik op ligt. Momo is en blijft iemand van wie ik het gevoel heb dat ik haar echt gekend heb. Ze woont in mij en ik denk nog veel aan haar. Het bewijst dat een goed boek om veel meer draait dan de taal en de plot alleen.’

Opgetekend door Katrien Steyaert voor dasKULTURforum Antwerpen.