‘Kinderboeken mogen geen enkel onderwerp uit de weg gaan, vind ik, zelfs niet de dood. De ervaring leert dat kinderen daar net heel flexibel mee omgaan: het ene moment zijn ze er het hart van in, het volgende zijn ze alweer aan het spelen. Zo was het ook toen zes jaar geleden hier thuis onze geliefde poes, Trixie, stierf.
Maar omdat het het eerste grote verlies voor mijn dochters en zoon was, waren ook heel veel tranen. Het lastigste vond ik dat ik niets kon doen. Ook als de dood bij mensen in grotere vorm langskomt, lijkt elke daad, elk woord banaal. Daarom geef ik op zo’n moment weleens De eend, de dood en de tulp cadeau, dat ongelooflijke prentenboek dat Wolf Erlbruch maakte om het verlies vanzijn tante te verwerken. Je begint er bang aan, vreest dat het elk moment gaat gebeuren. Maar nee, het hoofdpersonage is een grappige eend die bevriend raakt met de Dood, die hem zelfs opwarmt als hij het koud heeft. Tot hij zelf de kou in zijn veren voelt en de Dood hem omarmt… 
In enkele pennentrekken en prachtig pure beelden, geïnspireerd op Japanse houtsnedes, vertelt Erlbruch hoe de Eend sterft. Het is troostend dat de Dood zelfs na zoveel afscheidservaringen moet slikken om het verlies van zijn vriend, de Eend. Bij het herlezen schoot ik weer direct vol. Waarop mijn tienjarige dochter Lou zei: ‘Ach mama, je bent zo’n meelever’. Het klopt, maar het is ook de verdienste van de maker, die precies de juiste snaar weet te raken. En sinds hij eind 2022 zelf overleed, werd zijn meesterwerkje alleen maar gelaagder.’

Opgetekend door Katrien Steyaert voor dasKULTURforum Antwerpen.