lezen | leestip

De glazen stad. Een vertelling

Natascha Wodin

genre
roman

uitgeverij
De Arbeiderspers

verschenen
1988

doelgroep
volwassenen

vertaling
Nelleke van Maaren

oorspronkelijke titel
Die gläserne Stadt. Eine Erzählung

27|01|21

Liefde op het eerste gezicht

Natascha Wodin, de dochter van Russische emigranten in Duitsland, schreef een fascinerende roman over vervreemding. Ze gebruikt een geslaagde metafoor voor het naoorlogse Duitsland: “Er was eens een stad van glas. Alles was daar van glas: de huizen, de straten, zelfs de schoenen aan de voeten van de bewoners. Het was de schoonste stad ter wereld. Iedereen liep er met sneeuwwitte doeken rond en poetste, veegde en wreef de hele lieve lange dag. Geen stofje, geen vlekje besmeurde de glazen stad.”

Als dochter van Russische “displaced persons” die de Sovjet-Unie ontvluchtten, groeide Natasha op in vluchtelingenbarakken. De worsteling met de twee talen en culturen bepaalde haar leven. De tragedie neemt nog grotere proporties aan wanneer ze verliefd wordt op een Russische schrijver. Het is liefde op het eerste gezicht tussen twee mensen die, als vertalers en schrijvers, geobsedeerd zijn door taal en literatuur. Ze verhuist naar Moskou, waar ze een hartstochtelijke maar ook uitputtende liefdesaffaire heeft met een van de bevoorrechte leden van de Sovjet-elite onder Brezjnev. De strijd met haar minnaar en met haar tweede vaderland is ongelijk en eindigt tragisch. Natasha Wodin wordt voortdurend heen en weer geslingerd tussen deze Russische chaos en de Duitse orde en rustige, maar iets te saaie veiligheid.

Deze dichotomie, dit verlangen naar een voor haar verloren cultuur, wordt in de roman bijzonder sterk opgeroepen, in een zorgvuldig gekozen taal, met verrassende metaforen, zonder ook maar een spoor van banaliteit.

leestip van
Emmanuel Waegemans
prof. em. Russische literatuur