Veel Duitsers begrijpen niet wat de Keulenaars zo aantrekkelijk vinden aan hun stad. Grauw op grijs, smalle straatjes, na de oorlog inderhaast weer in elkaar geflanst en alles op de een of andere manier wat smerig. Toch heeft men het als geboren of ingeweken Keulenaar (het onderscheid is hier niet zo duidelijk als bijvoorbeeld in Berlijn) altijd over “de mooiste stad ter wereld”. Waarom is dat?

Om dit te verstaan moet je bij een bezoek aan deze stad eens, weg van de Keulse Dom, het Romeins-Germaanse Museum en het Chocolademuseum, een blik werpen op de mensen en hoe zij samenleven. In Keulen is men één grote familie. Iedereen helpt iedereen, iedereen maakt een praatje met iedereen (zelfs op straat, dat wordt daar niet als onbeleefd beschouwd) en iedereen drinkt graag met iedereen.

En nergens kun je dit fenomeen beter beleven dan op een zwoele zomeravond bij Het Muurtje. Dit Muurtje begeleidt een groot deel van de Zülpicher Straße langs de Keulse Universiteit, het Instituut voor Geologie en Mineralogie, de wei voor het studentenrestaurant, enkele snackbars en vooral: twee snackkraampjes!

Ik denk niet dat er ergens ter wereld meer winstgevende kiosken zijn dan deze beide. In de zomer zit de gevoelde twee kilometer lange muur vol met studenten, stagiairs, docenten, onder en boven de veertig en iedereen die gewoon een “lekker biertje” wil drinken. Er gaan zelfs geruchten dat de ene of de andere joint daar van eigenaar verandert. En dat brengt ons bij het onderwerp. Alles verandert van eigenaar. Niemand bij Het Muurtje heeft “zijn bier” gekocht. Niemand zit er alleen of met “zijn vrienden”. Niemand gaat naar het kraampje zonder op zijn minst voor acht personen te bestellen.

Volgens het officieuze stadslied Drink toch ene mee van de Bläck Föös geldt hier het volgende: “Drink toch ene mee, stel je ni zo an […] heb j’ ocharm geen geld, ni erg, drink toch ene mee en ze ni bezorgd!” Wie bij het muurtje zit of ervoor staat en praat met de mensen die erop zitten, voelt de gemeenschap. En hij begrijpt waarom Keulen zo geliefd is.

Het spreekt voor zich dat de inzamelaars van statiegeld er ook de zaken van hun leven doen. En er steeds weer een getrakteerd krijgen…